Terapia dzieci i młodzieży
Skierowana jest do dzieci i młodzieży.
Psychoterapia dzieci i młodzieży jest procesem leczenia za pomocą środków psychologicznych oraz kompetencji psychoterapeuty, którego celem jest doprowadzenie do zmian w zakresie niekorzystnych i nieadekwatnych sposobów funkcjonowania oraz uwolnienie pacjenta od niepokojących objawów, niepożądanych zachowań. Dostosowany musi być w zakresie wieku, problematyki i możliwości zastosowania procedur terapeutycznych. Ważne jest, by do procesu terapeutycznego młodego uczestnika, można było włączyć bliskie mu osoby( rodziców, opiekunów prawnych)
Dzieci często nie potrafią nazwać swoich trudności. O tym, że dzieje się coś złego, świadczy najczęściej ich zachowanie: nieadekwatne reakcje, problemy w szkole, wybuchy złości, konflikty z rówieśnikami lub wyobcowanie z grupy, problemy ze snem, tiki, niepokój ruchowy, lęki… Podstawą terapii dzieci i młodzieży jest nawiązanie relacji terapeutycznej i stworzenie warunków, w których młody uczestnik spotkań poczuje się bezpiecznie. Psycholog dla dzieci opiera terapię na narzędziach, które służą wyrażaniu zablokowanych emocji, a także kształtowaniu bardziej adaptacyjnych postaw i zachowań.
W zależności od problematyki i wieku uczestnika, proponujemy następujące formy terapii indywidualnej i grupowej:
Techniki Projekcyjne - Jest to indywidualny, cykliczny program terapeutyczny wykorzystujący formy psychorysunku, muzykoterapii i psychodramy. Głównym założeniem w technikach projekcyjnych jest podejście integratywne, które ujmuje człowieka jako integralną całość funkcjonującą w wielu aspektach: biologicznym, behawioralnym, emocjonalnym, poznawczym, interpersonalnym, egzystencjalnym i systemowym. Praca terapeutyczna w takim ujęciu integruje różne podejścia, a dzięki wielości stosowanych technik zaczerpniętych z różnych kierunków psychoterapeutycznych pozwala na dostosowanie sposobu terapii do sposobu myślenia i działania pacjenta oraz jego potrzeb. Dodatkowo forma projekcji wprowadza element metafory, pozwalający na ujęcie problemu w sposób symboliczny, który daje poczucie bezpieczeństwa.
Podejście behawioralno-poznawcze - Główną ideą terapeutyczną tego podejścia jest przekonanie, że zaburzenia w zachowaniu są utrwalonymi negatywnymi reakcjami, których nauczyliśmy się w ciągu życia. Terapeuta pomaga "rozłożyć" problematyczną sytuacje na czynniki pierwsze: rozróżnia się bodziec i kolejne elementy reakcji, a ich zrozumienie pozwala je zmienić, co z kolei modyfikuje odczucia i uwalnia od problemów.
Do tego procesu dołączamy elementy propozycję pracy w procesie grupowym- treningu ART(trening zachowań społecznych). W każdym roku szkolnym organizujemy trzy grupy wiekowe. Zajęcia odbywają się raz w tygodniu, po 50 minut. (9-12 lat; 13-16 lat; 17-19lat).
Terapia systemowa - Proces terapeutyczny jest tutaj nakierowany na zmianę, szukanie użytecznych dla pacjenta rozwiązań, a nie na problemie. Nie oznacza to jednak, że pomijamy jego genezę. Zadaniem terapeuty jest skupienie się na podaniu nowych propozycji, rozwiązań, rożnych od dotychczasowo wykorzystywanych, proponowanych przez pacjenta. Zadaniem terapeuty jest ukazanie pacjentowi takich obszarów, których on sam, skupiony na problemie, nie spostrzega, a w nich właśnie upatruje źródła rozwiązania. Ważnym elementem pracy w tym podejściu jest poszukiwanie źródeł siły pacjenta. Terapeuta podkreśla jego więzi z systemem rodzinnym (praca z genogramem), uczy umiejętności spostrzegania pozytywnej strony zdarzeń, zachęca do tworzenia nowej bezproblemowej "opowieści" nakierowanej na rozwiązanie, zaleca eksperymentowanie z nowymi zachowaniami zapraszającymi nowe sposoby myślenia i aktywność własną pacjenta, pobudza u niego poczucie odpowiedzialności i sprawstwa. Terapia systemowa porusza się na linii czasu, obejmując uwagą zarówno przeszłość, teraźniejszość, jak i przyszłość. Stosuje się ją głównie w procesie terapii rodzin.